Marilou van Lierop schildert een ongrijpbare, bevreemdende, licht surrealistische wereld. Herkenbaar en tegelijk onpeilbaar. Al schilderend verkent ze sociale en existentiële fenomenen. Ze schildert de chaos en de hulpeloze manieren van de mens om er greep op te krijgen. Ons oog schuift heen en weer en vindt nergens rust. Van Lierop leidt onze blik niet. Ze dwingt niet.

Het geheel en zijn delen; de fragmenten en hun vermeende banden. Het is een motief dat zich in het hele oeuvre van Marilou van Lierop voortzet en in veel van haar werken terugkomt. Ze doet een beroep op onze hardnekkige neiging om coherente verhalen te genereren uit onafhankelijke stukjes, te midden van de onontkoombare chaos. Een chaos, de eeuwige toestand van wat ons omringt.

In de solo tentoonstelling "…..to Imparadise…." combineert Marilou van Lierop haar kenmerkende technieken met innovatieve media, waarmee ze nieuwe dimensies en lagen van ambiguïteit toevoegt aan haar werk. Haar schilderijen tonen een scala aan onderwerpen, waaronder landschappen, zeeën, wolken, rotsen, complexe vormen, dieren en menselijke figuren.

Vaak is de drager van haar werk niet neutraal. Haar werk op convexe oppervlakken (elementen uit klimmuren; een artificiële reconstructie van bergwanden) presenteert diffuse beelden die balanceren tussen abstractie en representatie. Met delicate penseelstreken en transparante lagen creëert ze ingewikkelde, gelaagde composities zonder centrum of focus . De verborgen structuren en patronen die slechts zijdelings kunnen worden begrepen, zijn eigenlijk verantwoordelijk voor een gelaagde, enigszins chaotische maar niettemin vloeiende complexiteit.

Niet enkel de elementen uit klimmuren, maar ook de fake wereld van de “inflatables” dringt het werk binnen. Niet enkel als onderwerp, maar ook als drager. Zo bv een reusachtige beschilderde “water walking ball”. Bovenop beelden van de Disney’s “Frozen” zien we voorstellingen van onder andere een grote groep opblaasbare sexpoppen. In een tafereel verwijzend naar middeleeuwse voorstellingen van de hel. En dit in contrast met de lichte, transparante, “inflatables”. Die altijd de verwijzing naar een kunstmatige, vrolijke en oppervlakkige wereld in zich dragen.

Van Lierops studies van individuen bevatten vaak hybride figuren, menselijk en dierlijk, doordrenkt met iconografische verwijzingen. Deze werken nodigen uit om vragen over identiteit en symboliek te verkennen. Ze speelt met de interactie tussen deze ambigue figuren en hun kunstmatige omgevingen, herschrijft onuitgesproken verhalen en laat veel ruimte voor een mysterieuze, emotioneel geladen sfeer. Soms zijn er verwijzingen naar geschiedenis en het verleden. Of naar dat wat daar van rest in ons geheugen. Dit in contrast met actuele pseudo-werelden. Virtuele werelden, gevuld met actuele taferelen. Deze parallelle, artificiële en conflicterende werelden worden samengebracht tot één.