Gefascineerd observeert Yasmine Willems het haar omringende door de mens gecreëerde polderland.

Herinneringen zonder anekdote als door een soort zintuiglijke bril die de romantische waarneming filtert.

De kunstenaar ziet haar eigen activiteit en haar eigen emoties als een onderdeel van die natuur waarin ze tot een paradoxale zelfervaring komt.

Het geschilderde kader plaatst ons achter een raam of op een balkon van een huiselijke omgeving en maakt je bewust van het feit dat Yasmine Willems een landschap, waarin het oog eindeloos kan verdwalen, waarneemt vanuit haar eigen referentiekader.

De schilderijen van Yasmine spreken een eigen taal en laten ons telkens weer verrassen met de vormen die dit landschap delicaat vullen.

Regen, wind, wolken van licht en warmte als stoffelijke vormen gemaakt om datgene wat de visueel waarneembare werkelijkheid overstijgt uit te beelden en zichtbaar te maken.

Virtueel spelen met repetitieve structuren en geometrisch uitgewerkte patronen als een referentie naar de natuurlijke orde.

Het subtiele abstraheren is geen analytische maar een holistische benadering vanuit het existeren als onderdeel van dit landschap.

Alles om je heen, alles in jezelf is een systeem, en in een systeem is alles met elkaar verbonden.